Wszyscy wiedzą

Asghar Farhadi wybiera hiszpański kryzys gospodarczy jako tło dla dramatu rodzinnego udrapowanego kryminalistycznie.

Żaden z jego poprzednich filmów nie był tak szeroko wykonywany w plenerze. Tym razem Asghar Farhadi pozostawia za sobą miejską atmosferę, która charakteryzuje jego kino. Kamera może zanurzyć się w spokoju regionu uprawy winorośli w Kastylii. Ale nie powinna rozkoszować się bukoliczną sielanką. Uporządkowana, żyzna ziemia wkrótce będzie odgrywać ważną rolę w historii, stając się kością niezgody dwóch rodzin. W kinie Farhadi nic się nie dzieje, co byłoby nieprzemyślane.

Więc nawet „Wszyscy wiedzą” nie może być filmem, który wciąż jest perspektywiczny na początku. Najważniejsze, zmieniające życie wydarzenia odbywają się w pomieszczeniach. Laura (Penelope Cruz), która mieszka w Argentynie od 16 lat, wraca do domu na ślub swojej młodszej siostry z dwójką dzieci. Jej mąż Alejandro (Ricardo Darín) uniemożliwia ważnym firmom udział w uroczystościach. Natychmiast po przyjeździe spotyka ukochaną z dzieciństwa Paco (Javier Bardem), która jest żoną nauczyciela Bei (Bárbara Lennie) i zamieniła ziemię, którą opuściła po rozpadzie, w kwitnącą winnicę.

Wesele to święto radości, której nie zaciera przerwa w dostawie prądu. Ale wtedy córka Laury nagle znika. Na jej łóżku leżą wycinki z gazet, które mówią o wcześniejszym porwaniu. Na telefonie komórkowym Laury, a także na Bea, pojawia się żądanie okupu. Podejście porywacza sugeruje profesjonalne wyrafinowanie. Katalońscy pracownicy sezonowi stają się szybko podejrzani, Paco jest zajęty zbiorem winogron. Nawet Bei, która sfilmowała to święto, mogła stać za tym. Ale emerytowany policjant, u którego szwagier Laury zasięga opinii, kieruje podejrzenia na najbliższe otoczenie rodziny; tym bardziej, że porywacze wiedzą o swojej sytuacji ekonomicznej i tajemnicach, które są zaprzysiężone.

Jak w „Co wiesz o Elly?”, zniknięcie postaci prowadzi do zakłócenia rzekomo intymnych związków. Scenariusz Farhadi jest zainspirowany faktem, którego nauczył się podczas podróży do Hiszpanii. Rozwija się typowy konflikt dla irańskiego reżysera, który ostrożnie przyjmuje w iberyjskiej atmosferze. Kryzys gospodarczy jest ściśle związany z atmosferą i dramaturgią: problem powinien zostać rozwiązany w kręgu rodzinnym, bez pomocy instytucji państwowych. W ciągu kilku dni pojawiają się konflikty, które narastały przez dziesięciolecia, pod ścisłą obserwacją zamkniętej społeczności wiejskiej.

Splot zębatek lokalnego zegara kościelnego wyznacza początek połączenia psychologicznego dramatu i kryminalnej intrygi: Farhadi jest narratorem, który ceni sobie czytelność swojego stylu. Mechanizmy ludzkiego zachowania i praca, jaką wykonuje na nim czas, są jego impulsami tematycznymi. Intymność, która wychodzi na jaw w spowiedzi bohaterów, ma dla niego większą wagę niż pozwalają na to konwencje thrillera.