Touch Me Not

Kino jako wyzwanie: Adina Pintilie wyrusza w podróż badawczą poprzez intymność, świadomość ciała, seksualność, indywidualność i erotyzm w swoim filmie, który zdobył Złotego Niedźwiedzia na festiwalu w Berlinie i zaciera granice między dokumentem a esejem.

Aparat bada teksturę ludzkiej skóry, wchłaniając najdelikatniejsze włosy, włosy łonowe i penisa, palec i dłoń. Nagość jest jednym z podstawowych elementów filmu Adiny Pintilie “Touch Me Not”. Po przedstawionym powyżej początku ekipa ustawia kamerę. Pintilie odpowiedzialna za scenariusz, reżyserię i montaż pojawia się na zdjęciu i wprowadza w temat swojego projektu filmowego. Zwycięzca Złotego Niedźwiedzia na Berlińskim Festiwalu Filmowym 2018 wielokrotnie wyświetla warunki produkcji, łączy elementy dokumentalne i fikcyjne. Po wprowadzeniu epizodyczna historia zaczyna się od głównej bohaterki Laury (Laura Benson), kobiety po pięćdziesiątce. Patrzy na callboya, gdy bierze prysznic i masturbuje się przed nią. Dotyk między mężczyzną a kobietą nie ma miejsca. „Touch Me Not” należy rozumieć dosłownie w przypadku Laury. „Nie dotykaj mnie” jest ich najwyższym priorytetem.

Ciało, nagość, intymność

Głównym tematem produkcji rumuńsko-niemiecko-czesko-bułgarsko-francuskiej jest intymność. Kto nie myśli o zwycięzcy Berlinale w 2001 roku: „ Intymność” Patrice’a Chéreau. Film drażnił język kina opowiadając intensywną historię miłosną. Na wystawie był wyprostowany członek, klamry na kilka minut, klucze, mocowanie, pchanie i dyszenie. Aktorzy Kerry Fox i Mark Rylance poruszali się, pomimo wszystkich efektów, w kontekście dobrze określonej fabuły. Rumuński filmowiec Pintilie kontynuuje. Aby zbadać centralny dylemat tożsamości i „dezuprzedmiotowienia i indywidualizacji ludzkiej wymiany”, wyrusza w podróż badawczą, której celem jest przekazanie wiedzy widzowi – ale także samej Pintilie. „Touch Me Not” to jednocześnie: gra w relacje, Dokumentacja i esej filmowy. Esej napisany jest wysokim, kochającym abstrakcję tonem. Ten styl dominuje także ludzi, którzy się pojawiają.

Bohaterami filmu nakręconego w języku angielskim z laikami i profesjonalnymi aktorami są Laura, deprecjonująca trans Hanna (Hanna Hofmann), która kocha Brahmsa, nazywa swoje piersi Gusti i Lilo i pomaga Laurie zastanowić się nad jej stosunkiem do cielesności i uwięzionego gniewu; Tómas (Tómas Lemarquis), który jako dziecko stracił całe włosy na ciele i uczestniczy w warsztatach dotykowych z osobami niepełnosprawnymi i pełnosprawnymi; Christian, który cierpi na rdzeniowy zanik mięśni, co nie przeszkadza mu rozkoszować się seksualnością ze swoją dziewczyną Grit.

Ból i cierpienie

Kamera George’a Chipera-Lillemarka rejestruje postacie w zaciszu własnego domu, w wannie, podczas ćwiczeń dotykowych w warsztacie oraz w klubie, w którym ból prowadzi do przyjemności. Tam uwięziona piękność wisi w pokoju niczym ludzka komórka. Epizod niewoli odzwierciedla mroczne dzielnice ludzkiego pożądania, kontrast w stosunku do jasno oświetlonego warsztatu dotykowego.

Koncentruje się na Laurie wyobcowanej z jej ciała. Wydaje się spięta, utajona agresywnie, w drodze do depresji. Różni usługodawcy świadczący usługi seksualne o uderzającym zrozumieniu psychoterapeutycznym starają się rozwiązać problem: nałożenie rąk lub terapia pierwotnym krzykiem. Laura czuje magiczną atrakcję dla Tómasa, ściga go jak prześladowca i wreszcie znajduje z nim coś w rodzaju bezpieczeństwa. Dziki taniec ustawia ruchomy koniec filmu. Pintilie wielokrotnie interweniuje: jako osoba przesłuchująca lub przesłuchująca oraz w jakiś sposób jako osoba współczująca. Czuje jej empatię, niepewność i zamieszanie, z którymi podchodzi do tematów intymności, seksualności i miłości.

„Touch Me Not” skierowane jest do publiczności, która jest w stanie znieść trudy, na przykład serbskiej artystki scenicznej Marina Abramović. Film można uznać za 125-minutowy proces samopoznania, z muzyką Ivo Paunova i Einstürzende Neubauten. Wyzwanie, które warto podjąć.