Nasz czas

Ranczo, otwarty związek i tajemnicza oraz sprzeczna interakcja sztuki i życia: nowy film Carlosa Reygady łączy osobisty dramat jako samodzielny film.

Relacje płci

Woda w zbiorniku na północy Meksyku jest zabłocona, ale dzieciom to nie przeszkadza. Chłopcy bawią się w łódkę; dziewczyny mówią i szukają kolorowych koralików zerwanego łańcucha. Niedaleko flirtują nastolatki; następnie kamera przesuwa się do dorosłych na dużej farmie, rodziców, pracowników i gości. W pierwszych sekwencjach reżyser Carlos Reygadas ustala, na czym polega jego nowy film “Nasz czas”: relacje płci, ale także różne rodzaje komunikacji, zarówno werbalnej, jak i fizycznej.

W centrum akcji są Ester i jej mąż Juan, którzy żyją w otwartym związku. Na swojej farmie hodują byki do walki byków. Reygadas najpierw podąża za Esterem, który na koniu testuje młode zwierzę pod kątem jego przydatności na arenie. Byk jest podrażniony, oczy konia są zaślepione, aby nie widział wściekłego drugiego zwierzęcia. Głosowo Ester przekazuje pracownikom domowym instrukcje dotyczące opieki nad dziećmi. Tymczasem inni dorośli piją coś i rozmawiają – kamera wydaje się celowo rejestrować to wydarzenie na zdjęciach o wielkim pięknie. Każdy z nich mógł się wyróżnić: zachód słońca między drzewami, widok byka na pastwisku przed wschodem słońca, odbicia twarzy w oknach lub lustrach, wciąż i znowu planować sekwencje, majestatyczne długie ujęcia. Ale nagle dramatyczna przemoc ujawnia się, gdy młody byk z rogami wyrywa wnętrzności muła. I nawet w rozmowach między Esterem i Juanem, który jest poetą, irytacja wkrada się, gdy staje się jasne, że Ester ma pewne zainteresowanie „Gringo” Philem, który pomaga na farmie.

Artystyczny przekaz

Równoległe motywy dzikich zwierząt i ludzi realizujących swoje pragnienia mogą wydawać się zbyt symboliczne, aby całkowicie podziwiać niedawną pracę reżyserską Reygady. Zwłaszcza, że ​​reżyser uosabia samego artysty Juana, który wydaje się na wpół autorefleksyjny i na wpół autoironiczny. Otwarte małżeństwo jest źródłem inspiracji dla Juana. Potrzebuje dramatu w życiu codziennym, aby móc pisać. Ten poeta jest pasożytem, ​​który gnieździ się w doświadczeniach innych, ale jednocześnie kontroluje i manipuluje swoim środowiskiem. Jego podglądactwo – podglądanie aparatu i medium filmowe – pojawiają się kilkakrotnie na obrazie. To, co dzieje się między Esterem (granym przez żonę Reygady, Natalią López) i Philem, wynika teraz z zazdrosnych fantazji Juana, czy też to się dzieje, pozostaje na jakiś czas w zawieszeniu, gdy Juan Ester szpieguje jego tajne wiadomości tekstowe.

Krótkie wiadomości, rozmowy telefoniczne, listy, e-maile, rozmowy przez Skype i rozmowy twarzą w twarz oznaczają nie tylko różne formy komunikacji, ale także status komunikatorów. Chodzi o to, kto się z kim zgadza, jak różny jest każdy z nich (u mężczyzn ton i treść są całkowicie zmienione) i którego głos jest ostatecznie słyszany. Reygadas bawi się różnymi wyrazami stylistycznymi. Eskalacja konfliktu między Esterem i Juanem ostatecznie prowadzi do meta-poziomu: jeśli głos dziecka zza ekranu opowiada o doświadczeniach i uczuciach, które już zostały napisane, kiedy to, co pokazano i powiedziano, różnią się od siebie, rzeczywistość w fikcji zostaje zniesiona.

Małżeństwo w kryzysie

“Nasz czas” przedstawia portret małżeństwa w kryzysie i psychogram artysty, ten ostatni także w odniesieniach kulturowych. Film ten można prawdopodobnie również rozumieć jako bardzo osobistą konstelację rodzinną i odnosić swój tytuł do skończoności każdego prezentu. Przede wszystkim “Nuestro tiempo”, w stylu autorstwa Reygady, celebruje piękny, duży obraz filmowy.