Dlaczego jesteśmy kreatywni?

Hermann Vaske chce poznać sedno sztuki, polityki i nauki oraz prosi o odpowiedź niewiarygodną liczbę celebrytów.

„Myślę, że nie rozumiem jej pytania!” Mówi były prezydent George Bush Senior, nie tylko pokazując, jak podobny jest do niego jego syn. Kreatywność, nie, to aroganckie. Dał się kierować przekonaniami. A może to dobrze, bo co dzieje się, kiedy pojawia się kreatywność, widzimy w tej chwili. Ale Donald Trump nie pojawia się nawet w filmie Hermanna Vaskesa. Jak wyjaśnia brytyjski król komedii John Cleese, kreatywność przekracza granice, robi dokładnie to, co zabronione, marszczy brwi lub jest niebezpieczna, rodzi się z nieszczęśliwego dzieciństwa lub dorasta z dwoma bardzo różnymi rodzicami.

Już jako dziecko musisz nałożyć na siebie dwa systemy. To wymaga kreatywności. Dzieci rodziców bardzo do siebie podobnych odnoszą większe sukcesy w innych obszarach. Kreatywność to uzależnienie, mówi Frank Gehry, a Yōji Yamamoto się z tym zgadza. Po prostu nie możesz przestać. W przeciwnym razie oszaleje, mówi Mel Gibson, a Nick Cave opisuje, jak cierpią wszyscy inni, przyjaciele, rodzina i całe środowisko. To ogromna moc, podstawa wszelkiej nauki mówi Stephen Hawking ze swoim komputerem głosowym i, według Quentina Tarantino, darem Boga. Kreatywność jest lepsza niż seks, większa niż człowiek i jedyny sposób, aby coś zmienić. Według Vivienne Westwood politycy robią wszystko, aby pozostać na stanowisku. Jeśli już, to tylko dyktatorzy mogą coś zmienić. Lub sztuka.

Inspirujący

Od dziesięcioleci Hermann Vaske porusza kwestię kreatywności, jedyne pytanie, na które warto odpowiedzieć. Przeprowadził wywiady z dziesiątkami artystów, naukowców lub polityków, otrzymał odpowiedzi lub, jak właśnie zignorował Bill Gates. Film pokazuje to po raz pierwszy całkowicie neutralne pod względem wartości. Z biegiem lat wygląd reżysera zmienia się, ale pytanie pozostaje takie samo. To jasne, krótkie pytanie, ale odpowiedź jest zawsze kreatywna. Czasami oszalały, czasem jasny i zrozumiały. „To uniemożliwia mi zabicie kogokolwiek”.

Hermann Vaske przechodzi jak intelektualna przygoda jak dziecko, poddając się naiwnie, niczego nie podejrzewając i inspirując artystów do niewiarygodnych wypowiedzi. „Musisz zamknąć ludzi takich jak ja, którzy nie zachowują porządku”, mówi Ai Wei Wei, „w przeciwnym razie system zostanie zniszczony.”. Film Vaskesa nie ma granic, nawet początku ani określonego końca. Jego poszukiwania trwają. Wynik ma jednak wyraźną strukturę liniową.

Jedno stwierdzenie dostosowuje się do drugiego, czasem towarzyszą mu przewiewne animowane obrazy, czasem drżący aparat w telefonie komórkowym. Film jest ściśle skomponowany, dobrze przemyślany, poza chronologią. On sam jest wynikiem procesu twórczego i odpowiada na pytanie, czym jest kreatywność. W nadmiarze znanych odpowiedzi wyłania się bardzo mały wir, który kończy się w sobie. Dlaczego nie jestem naprawdę kreatywny?